Ад прадзедаў спакон вякоў нам засталася спадчына Памiж сваiх i чужакоў яна нам ласкай матчынай. Аб ёй мне баюць казкi-сны, вясеннiя праталiны I лесу шэлест верасны, i ў полi дуб апалены. Аб ёй мне будзiць успамiн на лiпе бусел клёкатам I той стары амшалы тын, што лёг ля вёсак покатам. Аб ёй мне баюць казкi-сны, вясеннiя праталiны I шэлест лесу верасны, i ў полi дуб апалены. I тое нуднае ягнят бляянне-зоў на пасьбiшчы, I крык варонiных грамад на могiлкавым кладбiшчы. Жыве з ёй дум маiх сям'я I снiць з ёй сны нязводныя... Завецца ж спадчына мая ўсяго старонкай роднаю.

Комментарии (0)

Добавить комментарий